مقایسه mysql و postgresql

انتخاب بین PostgreSQL و MySQL نیازمند درک عمیقی از نحوه‌ی مدیریت عملکرد، مقیاس‌پذیری، یکپارچگی داده و ویژگی‌های فنی خاص هر یک از این پایگاه‌های داده است. هر دو به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرند و بسته به قابلیت‌های منحصربه‌فردشان، می‌توانند در انواع مختلفی از برنامه‌ها به کار گرفته شوند. در این مقاله، تفاوت‌های فنی کلیدی، معیارهای عملکرد و موارد استفاده‌ی آن‌ها را بررسی خواهیم کرد تا به توسعه‌دهندگان و معماران نرم‌افزار در انتخابی آگاهانه کمک کنیم.

۱. یکپارچگی داده و تطابق با استانداردها: PostgreSQL پیشرو در رعایت اصول ACID

یکی از ویژگی‌های برجسته PostgreSQL، تطابق کامل آن با اصول ACID (اتمی بودن، یکپارچگی، انزوا، پایداری) است. این ویژگی باعث می‌شود PostgreSQL انتخابی ایده‌آل برای برنامه‌هایی باشد که نیاز به حفظ دقیق یکپارچگی داده‌ها دارند. PostgreSQL از کلیدهای خارجی، جوین‌ها، ویوها و رویه‌های ذخیره‌شده پشتیبانی می‌کند و داده‌ها را حتی در تراکنش‌های پیچیده نیز منسجم نگه می‌دارد.

مناسب برای: سیستم‌های مالی، برنامه‌های کاربردی در حوزه سلامت و محیط‌هایی که به انطباق قوی با ACID نیاز دارند.
مزیت PostgreSQL: پشتیبانی عالی از یکپارچگی داده و پردازش کوئری‌های پیچیده.

MySQL، به‌ویژه با استفاده از موتور ذخیره‌سازی InnoDB، از ACID پشتیبانی می‌کند، اما تمرکز اصلی آن بر سرعت و سادگی است. InnoDB قابلیت پشتیبانی از تراکنش‌ها را فراهم می‌کند، اما در برخی عملیات پرسرعت، MySQL عملکرد را نسبت به رعایت سختگیرانه محدودیت‌های رابطه‌ای در اولویت قرار می‌دهد.

مناسب برای: برنامه‌های تحت وب که به پشتیبانی متوسط از تراکنش‌ها همراه با عملکرد سریع نیاز دارند.
مزیت MySQL: سرعت بالا همراه با پشتیبانی از ACID در InnoDB، اما قوانین ساده‌تر برای یکپارچگی داده نسبت به PostgreSQL.

۲. عملکرد و مقیاس‌پذیری: برنامه‌های با بار خواندن بالا در مقابل برنامه‌های با بار نوشتن بالا

از نظر مقیاس‌پذیری، MySQL برای بارهای کاری مبتنی بر خواندن بهینه شده است و آن را به گزینه‌ای ایده‌آل برای سایت‌های محتوامحور، سیستم‌های مدیریت محتوا (CMS) و فروشگاه‌های اینترنتی تبدیل می‌کند. روش‌های تکثیر داده در MySQL، از جمله تکثیر ناهمگام، خواندن را میان چندین نسخه تکراری توزیع کرده و عملکرد را بهبود می‌بخشد.

مناسب برای: برنامه‌های تحت وب، CMS، فروشگاه‌های اینترنتی.
برتری MySQL: عملکرد خواندن سریع‌تر، مقیاس‌پذیری افقی و تنظیمات ساده برای تکثیر داده (مانند Master-Slave Replication).

در برنامه‌های مبتنی بر نوشتن، PostgreSQL به دلیل مدیریت پیشرفته تراکنش‌ها، پردازش همزمان و حفظ یکپارچگی داده برتری دارد. PostgreSQL از MVCC (کنترل همزمان چند نسخه‌ای) استفاده می‌کند که باعث می‌شود تراکنش‌های همزمان بدون قفل شدن اجرا شوند، که این ویژگی برای سیستم‌های تراکنشی با عملکرد بالا ضروری است.

مناسب برای: برنامه‌هایی با عملیات نوشتاری پیچیده، سیستم‌های پردازش آنلاین تراکنش (OLTP) و بارهای کاری سنگین از نظر داده.
برتری PostgreSQL: مدیریت داده‌های حجیم، نوشتن همزمان و کوئری‌های پیچیده به شکلی بهینه‌تر از MySQL.

۳. خوشه‌بندی و دسترس‌پذیری بالا: PostgreSQL با پشتیبانی قوی از کلاسترها

PostgreSQL از خوشه‌بندی پیشرفته و پیکربندی‌های دسترس‌پذیری بالا پشتیبانی می‌کند. روش‌های تکثیر همگام و ناهمگام در آن باعث یکپارچگی قوی داده میان چندین نود می‌شود. همچنین ابزارهایی مانند Patroni و Citus امکان مقیاس‌گذاری افقی و پایگاه‌های داده توزیع‌شده را فراهم می‌کنند.

پشتیبانی از کلاستر: PostgreSQL در سیستم‌های سازمانی با نیاز به دسترس‌پذیری بالا، مقیاس‌گذاری توزیع‌شده و تکثیر همگام بین نودها عالی عمل می‌کند.

MySQL نیز از خوشه‌بندی پشتیبانی می‌کند و ابزارهایی مانند MySQL Cluster را ارائه می‌دهد که برای برنامه‌های توزیع‌شده با نیاز به دسترس‌پذیری بالا مناسب است. با این حال، راه‌اندازی و مدیریت خوشه‌های MySQL نسبت به PostgreSQL پیچیده‌تر است.

پشتیبانی از کلاستر: MySQL Cluster برای برنامه‌های تحت وب توزیع‌شده که خواندن سریع را در اولویت قرار می‌دهند، ایده‌آل است.

۴. انواع داده‌های پیشرفته و قابلیت گسترش: انعطاف‌پذیری PostgreSQL

PostgreSQL انعطاف‌پذیری بی‌نظیری در مدیریت انواع داده‌های پیچیده ارائه می‌دهد و از ویژگی‌های زیر پشتیبانی می‌کند:

• JSON/JSONB: پشتیبانی از JSONB برای ذخیره‌سازی بهینه، ایندکس‌گذاری و جستجوی داده‌های JSON، که قابلیت‌های NoSQL را در یک پایگاه داده رابطه‌ای فراهم می‌کند.
• آرایه‌ها و داده‌های جغرافیایی (PostGIS): PostgreSQL برای برنامه‌هایی که به آرایه‌های چندبعدی یا جستجوهای پیشرفته جغرافیایی نیاز دارند، ایده‌آل است.
• انواع داده‌های تعریف‌شده توسط کاربر: PostgreSQL به توسعه‌دهندگان اجازه می‌دهد که انواع داده سفارشی ایجاد کنند و آن را برای نیازهای تجاری پیچیده، قابل تنظیم می‌سازد.

مناسب برای: برنامه‌هایی که نیاز به مدیریت داده‌های غیرساختاریافته، نیمه‌ساختاریافته یا جغرافیایی دارند.
برتری PostgreSQL: پشتیبانی قوی از JSONB، آرایه‌ها، داده‌های جغرافیایی و قابلیت‌های رابطه‌ای-شیءگرا.

MySQL از JSON پشتیبانی می‌کند، اما ویژگی‌های آن به اندازه PostgreSQL پیشرفته نیست. همچنین، پشتیبانی از انواع داده‌های خاص در MySQL محدودتر است.

مناسب برای: برنامه‌هایی که از مدل داده‌های رابطه‌ای ساده استفاده می‌کنند.
برتری MySQL: پشتیبانی از JSON، اما با انعطاف‌پذیری کمتر نسبت به PostgreSQL.

نتیجه‌گیری: PostgreSQL یا MySQL

PostgreSQL انتخاب بهتری است اگر:

• به یکپارچگی داده قوی و رعایت اصول ACID نیاز دارید.
• برنامه شما عملیات نوشتاری پیچیده، تراکنش‌های زیاد و داده‌های حجیم دارد.
• نیازمند مدیریت انواع داده‌های پیچیده (JSONB، داده‌های جغرافیایی و ...) هستید.
• به خوشه‌بندی و مقیاس‌گذاری توزیع‌شده پیشرفته نیاز دارید.

MySQL انتخاب بهتری است اگر:

• برنامه شما بار کاری مبتنی بر خواندن بالا دارد (مثلاً سایت‌های پرمحتوا، CMS و فروشگاه‌های اینترنتی).
• به عملکرد سریع و راه‌اندازی آسان نیاز دارید.
• به یک پایگاه داده ساده، پایدار و دارای پشتیبانی تجاری (Oracle) نیاز دارید.

🔹 نتیجه نهایی: اگر نیاز به سرعت بالا در خواندن و سادگی در مدیریت دارید، MySQL مناسب‌تر است. اما اگر به تراکنش‌های پیچیده، نوشتارهای سنگین و انعطاف‌پذیری در داده نیاز دارید، PostgreSQL انتخاب بهتری است.

منبع medium.com@moinuict